Patrica De Martelaere

Wereldvrouwendag vandaag. Overal ter wereld zijn vrouwen op straat gekomen, in sommige delen ervan ( Turkije bv. ) zijn ze er meteen weer afgeranseld. Vreemd toch dat regimes en systemen zo'n dodelijke angst hebben voor zelfstandige vrouwen. Waarom anders, denk ik dan, zouden ze hen zo krampachtig onder de knoet proberen te houden? Zijn ze zo ontwrichtend, die denkende vrouwen? Of is het omdat de oervorm van het leven vrouwelijk is, Adam geworden uit Eva's rib, en de consequentie van dat besef dat mannen al vierduizend jaar door het lint jaagt?

In 1993 kreeg ik een boekje met essays onder de ogen van ene Patricia De Martelaere. Mevrouw De Martelaere is filosofe en doceert wijsbegeerte aan de KU Leuven en het boekje heette " Een verlangen naar ontroostbaarheid." Zelden had ik iets gelezen dat tegelijkertijd zo grappig, triestig, scherp, slaand en zalvend was en dit op een pijnlijk logische en ongenadig intelligente manier verwoord.
Vandaag lees ik in Humo dat mevrouw De Martelaere een nieuw boek uitheeft nml. 'Het onverwachte antwoord'.
Verder leer ik ook dat de filosofe consequent elk interview en TV-optreden weigert. Toen ze in 1990 met 'littekens' genomineerd was voor de AKO-literatuurprijs, wou ze enkel in de rechtstreekse uitzending komen als ze niet in beeld gebracht werd. ( De cameraploeg hield zich er niet aan en de schrijfster verborg zich ten einde raad achter een pilaster. )
Het is bijna ondenkbaar dat in deze tijd waar middelpuntzoekende onbenullen de agenda bepalen. De dagelijkse triomftocht van oelewappers, opgeblazen halftalenten, bisexuele kleuterleidsters met namen als schoenmerken, oplosidolen of domweg compleet talentloze horken die domweg bekend zijn omdat ze domweg met hun domme blote reet in een oliedom programma te zien waren, is schier eindeloos. Het gênante geklauter van de kwaakvorsen om het beste plaatsje onder de spotlamp te bemachtigen vervult me met een tristesse waar enkel de wonderdrank uit Breendonk tegen gewassen is.

Ziehier in schril contrast hiermee de nederigheid van een écht talent, van iemand die écht wat te vertellen heeft, maar er voor kiest om dat toch maar niet te doen. Patricia De Martelaere is iemand die stelt, dat om de wereld te begrijpen, we moeten stoppen met denken en vooral stoppen met denken dat de wereld rondom ons draait. De filosofe stelt dat de hoogst haalbare vorm van engagement niet een engagement tegenover de mens is, maar tegenover de Wereld -- met hoofdletter. Want waarom zou de dood van een kind in een Derde Wereldland belangrijker zijn dan de dood van een mier of het uitdoven van een ster? Wij zijn niet belangrijker dan eender willekeurig insect. Deze visie vereist moed, moed om jezelf niet langer zo belangrijk te vinden.
Tekenend is haar antwoord op de e-mail van de Humoredactie met de vraag of ze op enkele vragen wou antwoorden: " Toch zal ik u moeten teleurstellen: ik beantwoord uw vragen liever niet. Wat mijn reacties betreft- op deze nominatie net zoals op andere dingen in het leven - kan ik zeggen, dat ik daarin niet verschil van andere mensen, en dat er dus niets interessants over te vertellen valt: ik ben blij wanneer er redenen zijn om blij te zijn en droef wanneer daar redenen toe zijn."
Ziehier ware grootsheid!
Ik draag deze wereldvrouwendag dan ook op aan deze wereldvrouw.

Erwin